Turska osvajanja

Početkom XV veka, 1521. godine, Turci su posle više prethodnih napada i opsada osvojili Beograd. Od samog početka otkako je postao deo Otomanske imperije, a naročito kada su granice carevine prebačene daleko na sever i kada se grad našao u pozadini, Beograd se počeo intenzivnije razvijati i širiti. Širenje i razvijanje grada išlo je s početka sporije zbog još uvek postojeće opšte nesigurnosti položaja grada i njegove funkcije glavnog logora, snabdevačkog centra i skladišta za turska nadiranja ka severu, ali posle pada Budima 1541. godine, njegov razvoj je ubrzan. Značajan doprinos podizanju grada dao je i veliki vezir Mehmed-paša Sokolović koji je na Glavnoj čaršiji podigao najveći karavan-saraj s velikim bezistanom, jedan amam, han, sebilj i dve česme, a u XVII veku to je učinio Ahmed-paša Ćuprilić s više zadužbina i obnovom vodovoda. Do polovine XVI veka, Beograd je već dobio vodovod s dve linije, jednu iz izvorišta Bulbulderskog potoka, a drugu s Mokrološkog izvorišta. Sredinom devete decenije XVI veka podignuta je Ejnehan-begova džamija (kasnije Batal-džamija na mestu današnje Savezne skupštine) koja je uglavnom označavala jugoistočnu granicu gradske teritorije. Tada je varoš bila uokvirena palisadiranim opkopom koji se protezao od Save do Dunava u zaokruženoj liniji koja je išla od približno današnje Travničke na ulicu Kralja Milana, pa od Londona do Tašmajdana, od Tašmajdana na Cvijićevu, od Cvijićeve do Bulevara despota Stefana, zatim ovom ulicom do Gundulićevog venca, pa pravo na Dunav. Dunavska ulica od Francuske do Tadeuša Košćuškog i dalje bila je obalna uiica ondašnjeg Beograda.
Beograd se u XVII veku razvio u jedan od najznačajnijih trgovačkih gradova i jak kulturni centar evropskog dela Otomanske imperije. U njemu su dominirali islamsko stanovništvo i orijentalna kultura. Imao je preko 2.500 kuća i najmanje 40.000 stanovnika. Do kraja XVII veka imao je preko 35 mahala sa 26 džamija i mesdžida, nekoliko medresa i više mekteba, 3 bezistana, 6 karavan-saraja, mnogo hanova, više javnih česama i sebilja, 8 amama, mnogo većih i manjih saraja. Među pazarima isticali su se "At pazar" - velika konjska pijaca i riblja pijaca na Dunavu. O izgledu i veličini Beograda s kraja XVII veka rečito govore planovi Beograda iz 1688. godine, opisi putopisa Evlije Čelebije i Otendorfova panorama iz polovine XVII veka.
Početkom XVIII veka, u jesen 1717. godine, Austrijanci su po drugi put osvojili već smanjenu tursku varoš u kojoj se Ejnehan-begova džamija našla izvan palisadiranog opkopa. Za vreme austrijske vladavine koja je trajala dvadeset godtna, Beograd je bio proglašen za glavnu carsku tvrđavu i varoš. Od svih zamisli, Austrijanci su uspeli da između 1722. i 1739. godine, po planovima inženjerskog pukovnika Nikole Doksata de Moreza, u velikoj meri transformišu Beograd. Potpuno je rekonstruisana tvrđava po sistemu bastioniranih trasa, izgrađeni su detaširani forovi i po istom sistemu izgrađena je fortifikaciona linija oko varoši. Na sama utvrđenja otpadala je velika površina gradskog prostora. Unutar tvrđavskih i varoških utvrđenja građene su moderne veiike barokne kasarne, a izgrađen je i veći broj stambneih kuća. Međutim, u celini Će, naročito u varoši, ostalo još mnogo turskih kuća i krivih sokaka, Kratkotrajna austrijska okupacija između 1789. i 1791. godine, kao i pretvaranje Beograda u centar Karađorđeve Srbije od 1806. do 1813. godine i sve promene koje su iz toga proizašle, nisu imale značajniji uticaj na urbanu strukturu grada.