Prvi i jedini spomenik konjanika u Beogradu otkriven je 1882 - spomenik knezu Mihailu Obrenoviću, koji je u dva navrata vladao Srbijom. Period njegove druge vladavine, od 1860. do 1868, okončan je 10. juna u Košutnjaku, kada je knez Mihailo ubijen. Pet godina posle njegove smrti određen je odbor za podizanje spomenika u kojem su bili međunarodni arbitri Čapek, Manji i Jakobi. Oni su prvu nagradu dodelili Vinćencu Pilcu iz Beča, drugu Josipu Bočiniju iz Firence, a treću Antoniju Vagneru, takode iz Beča. Sudbina je htela, ili bivši knežev domoupravitelj Anastas Jovanović, da skulptor bude Enriko Paci iz Fiorentine, a ne prvonagrađeni Pilc. Paci je tek sledeće godine završio ceo projekt, a skulptura je izlivena u Minhenu.
Spomenik knezu Mihailu Obrenoviću otkrio je 19. decembra 1882. predsednik Vlade Milan Piroćanac, u prisustvu kralja Milana i kraljice Natalije. Slavlje okupljenih građana trajalo je čitav dan.
Na postolju spomenika urezani su nazivi gradova oslobođenih 1867 - Beograd, Smederevo, Kladovo, Soko, Užice i Šabac. Spomenik je visok 11 metara.
Spomenik Knezu Mihailu podignut je u blizini nekadašnje Stambol-kapije, prekoputa tadašnje kafane Dardaneli i Narodnog pozorišta, a kasnije su ga okružile zgrada Narodnog muzeja i palata Riunione na današnjem Trgu Republike. Spomenik Pobednik, simbol Beograda, ne spada među prve beogradske spomenike, ali zasenjuje svojom istorijom i grandioznošću. Delo je vajara Ivana Meštrovića, koji je spomenik napravio povodom obeležavanja desetogodišnjice proboja Solunskog fronta. Pobednik je trebalo da bude postavljen na centralnom beogradskom trgu - Terazijama, prekoputa hotela Moskva. Već je bilo postavijeno i postolje kada su puritanci zabrinuti za javni moral počeli da negoduju što je Pobednik nag.
Gradska uprava privremeno je sklonila skulpturu u neki magacin, a 1928. odlučeno je da bude postavljen na Kalemegdanu, iznad ušća Save u Dunav. Pobednik je prednjim delom okrenut ka tadašnjim ritovima i močvarama, ka Novom Beogradu, a na mestu postolja na Terazijama sagrađena je fontana.
Saborna crkva podignuta je na temeljima crkve koja se pominje u vreme austrijske vladavine Beogradom od 1717. do 1739. Stara crkva sazidana od kamena, s velikim kubetom, bez krsta, bila je toliko uništena posle predaje Beograda 1739. da je 1763. morala da bude srušena. Na njenom mestu sagrađena je nova crkva od drveta, koju je 1795. zamenila crkva od čvrstog materijala, ali bez zvonika. Zvono je prvi put zazvonilo u turskom Beogradu 16. februara 1830, a doneto je iz sremskog sela Jakova.
Današnja Saborna crkva građena je skoro 9 godina - od 28. aprila 1837. do 8. novembra 1845. Posvećena je arhanđelu Mihailu, krsnoj slavi kneza Miloša Obrenovića, koji je Crkvu zidao kao svoju zadužbinu. Projektovao je Austrijanac Franc Janke po ugledu na srpsku crkvu u Sremskim Karlovcima. Idejno rešenje dao je baron Kordon, a crkvu su sagradili pančevački i zemunski majstori.
U Sabornoj crkvi nalaze se grobovi kneza Miloša Obrenovića, kneza Mihaila, Dositeja Obradovića, Vuka titefanovića Karadžića i mitropolita Mihajla i Inokentija.
Knez Miloš podigao je i Crkvu svetog Marka na Tašmajdanu, čime je obeležio istorijsko mesto na kome je pročitan sultanov hatišerif o priznavanju samostalnosti Srbije 1830. Ta stara crkva uništena je za vreme Prvog svetskog rata, a nova, mnogo veća, građena je od 1931. do 1936. U njoj se nalaze mošti cara Dušana i patrijarha Germana.
Crkva Ružica nalazi se na Kalemegdanu, u Gornjem gradu, a naziv je dobila po Ružici, ćerki vojvode Jakše, po kome je nazvana i velika kula pored Zindan-kapije. Turci su porušili Crkvu posle osvajanja Beograda 1521, a Austrijanci su na istom mestu 1723. podigli barutanu. Crkva Ružica ponovo je podignuta kada je Beograd opet postao srpski, a osvećena je 22. decembra 1867, kada je, posle više od tri veka, održana prva arhijerejska liturgija.
Crkva svete Petke na Kalemegdanu takođe datira iz XV veka. U XIX veku, 1834, knez Miloš podigao je Topčidersku crkvu i 1845. Voznesensku crkvu, u kojoj se nalazi zvono preneto sa zvonika Saborne crkve.
Posle osiobođenja Beograda u Prvom srpskom ustanku pod Karađorđem, 1807. osnovana je prva škola, takozvana normalna škola ili osnovna, da bi 1. septembra 1808. počela da radi i Velika škola u Gospodar Jevremovoj ulici.
Prvi nastavnici Velike škole bili su Ivan Jugović, Mirko Radonić, Jovan Mioković, Mihajlo Popović i Sima Milutinovjć - Sarajlija, a prvi učenici Karađorđev sin Aleksandar (kasnije knez Srbije), Vuk Stefanović Karadžić, sin Vase Čarapića llija i još četrdesetak đaka. Velika škola postojala je samo 5 godina, da bi se ugasila, kao i Srbija pod Karađorđem, 1813.
Posle Drugog srpskog ustanka i hatišerifa sultana Mehmeda-hana 1830. dozvoljeno je otvaranje škola u Srbiji. Odmah je po naredbi kneza Miloša otvorena Velika škola u Beogradu, ali je 1833. preseljena u Kragujevac i dobila naziv Gimnazija.
Jedna od najstarijih škola bila je kod Saborne crkve, u današnjoj ulici Kralja Petra, osnovana još 1817, a na istom mestu i danas postoji osnovna škola. Drugu osnovnu školu Beograd je dobio u jesen 1838 - Palilulsku, kod stare crkve na Tašmajdanskom groblju.
Sledeće godine otvorena je Gimnazija u Jug Bogdanovoj ulici, jedina takva škola u Beogradu do 1887.
U Beogradu je do 1855. postojala samo jedna devojačka osnovna škola, s tri razreda. Te godine otvorena je i Devojačka osnovna škola na Terazijama.
Kragujevačka Gimnazija, preseljena 1833. iz Beograda, dobija naziv Licej u oktobru 1838, a tri godine ka-snije, 1841, Licej biva premešten u Beograd. Prvi plan nastave i program budućeg univerziteta usvojeni su u septembru 1844. Od te godine Licej se nalazio u Konaku kneginje Ljubice koji je do danas sačuvan. Kada je donet Zakon o ustrojstvu Velike škole (Akademije) 24. septembra 1863. prestao je da postoji Licej, a Velika škola (Univerzitet) grana se na tri fakulteta: Pravni, Filosofski i Tehnički. Iste godine Miša Anastasijević, bogati trgovac sa zvanjem dunavskog kapetana koje je dobio od kneza Miloša Obrenovića, sagradio je palatu na mestu današnjeg Studentskog trga, u to vreme Velike pijace, i namenio ovo zdanje državi za prosvetu omladine. U zgradu, koja i danas služi istoj svrsi, useljeni su Gimnazija i Velika škola, zatim Narodni muzej, Narodna biblioteka, Ministarstvo prosvete, pa je i vatrogasna služba zauzela mesto u osmatračkoj kuli na krovu zgrade.
Na početku 1905. usvojen je Zakon kojim je Velika škola proglašena za Univerzitet s fakultetima: Bogoslovskim, Filosofskim, Pravnim, Tehničkim i Medicinskim.
Srpska kraljevska akademija nauka osnovana je u Beogradu 1884, a za prvog predsednika izabran je Josif Pančić.
Pre odluke o podizanju pozorišta na Zelenom vencu 1852.g. (koje nije ni podignuto zbog nesigurnih temelja na močvarnom tlu) već je postojalo beogradsko pozorište.
To prvo pozorište prvi put je predstavilo beogradskoj publici tragediju Jovana Sterije Popovića Smrt Stefana Dečanskog 4. decembra 1841. u Teatru na đumruku. Zgrada đumrukane (carinarnice) izgrađena je 1835. po projektu Franca Jankea u današnjoj Karađorđevoj ulici, u Savamali kod Velikih stepenica. To je bilo vreme razvoja prve trgovačke zone u Beogradu, Savamale, izgradnje modernih zgrada i prve carinske zone, koja je trebalo da popuni državnu blagajnu u vlasništvu Miloša Obrenovića.
Glumci pozorišta u carinarnici odigrali su poslednju predstavu u đumrukani 20. avgusta sledeće godine. Kada je reč o prvom pozorištu, trenutak je za podsećanje i na prvu predstavu - melodramu u tri čina Kraljević Marko i Arapin Atanasija Nikolića - izvedenu 7. novembra 1841. u Knjaževom zdanju.
Posle 1850. pozorišne predstave održavane su u zgradi Knjaževe pivare. Pivara je bila vlasništvo supruge Miloša Obrenovića, kneginje Ljubice. Pivaru na uglu današnjih ulica Gavrila Principa, Balkanske i Admirala Geprata projektovao je Nikola Živković, a poslednji i najpoznatiji zakupac bio je Ignjat Vajfert, otac Đorđa Vajferta. Sin je Pivaru preuzeo 1873. i kasnije postao jedan od najbogatijih građana Srbije, ali ne zahvaljujući prodaji piva već ulaganju u kopanje rude bakra u Borskom rudniku, čiji je bio prvi vlasnik. Zgrada Pivare srušena je 1935.
Arhitekta Nikola Živković kumovao je pojavi još jednog pozorišta, ovoga puta ne u Pivari, već u zgradi Konjičke škole Manjež. Na tom mestu prethodno je bila barutana, sazidana sredinom četrdesetih godina XIX veka, najverovatnije 1834.
Dvadeset godina kasnije barutana je premeštena i na istom mestu izgrađena je zgrada Vojne škole jahanja, po Živkovićevom projektu, uz koju su se nalazile i konjušnice. Posle Prvog svetskog rata zgrada Narodnog pozorišta bila je oštećena bombardovanjem, pa je pozorište prebačeno u Manjež i prva predstava odigrana je u januaru 1920. Posle dve i po godine obnovljena je zgrada Narodnog pozorišta, a Pozorište na Cvetnom trgu radilo je do 1927, kada je drvena zgrada izgorela. Na istom mestu sagrađeno je novo pozorište, danas Jugoslovensko dramsko pozorište.
Knez Mihailo Obrenović simbolično je označio temelje zgrade Narodnog pozorišta četiri dana pre svoje smrti 6. juna 1868. Projekt je uradio arhitekta Aleksandar Bugarski, a Narodno pozorište otvoreno je 13. novembra 1869. predstavom Đorđa Maletića Posmrtna slava Mihaila Obrenovića. U neposrednoj blizini Pozorišta izgrađen je i spomenik knezu Mihailu Obrenoviću 1882, na današnjem Trgu Republike.
Prvi hotel u Beogradu počeo je da zida o svom trošku knez Mihailo Obrenović u jesen 1841.godine na uglu sadašnjih ulica Kralja Petra i Gračaničke, na mestu gde se nekada nalazio Cincar han. Hotel Staro zdanje završen je 1843.godine., a kasnije je nazvan Kod jelena (po bronzanoj glavi jelena koja je visila iznad ulaza) ili Grand hotel. Hotel Staro zdanje prodala je državi kraljica Natalija, a država kasnije ustupila zgradu Direkciji državnih železnica.
Drugi hotel Kruna sazidan je 1846. kao dvor kneza Aleksandra Karadorđevića, a hotel postaje 1856. Nalazio se na uglu Uzun Mirkove i današnjeg Studentskog trga.
Hotel Srpska kruna, sagrađen desetak godina kasnije, nazvan je tako u inat Turcima, koji su zbog naziva hotela uložili protest srpskim vlastima, ali na to srpska vlada nije ni odgovorila. Hotel se nalazio na početku Knez Mihailove ulice, preko puta Kalemegdana, na mestu gde se danas nalazi Biblioteka grada Beograda.
Hotel Kasina na Terazijama otvoren je 1858.godine i bio je mesto esnafskih sastanaka, izbornih konferencija, zasedanja Srpske narodne skupštine, a u velikoj sali Kasine 1918. proklamovano je ujedinjenje Srba, Hrvata i Slovenaca.
Hotel Bulevar završen je 1860.godine na uglu današnje Makedonske i Braće Jugovića, gde se sada nalazi bioskop Balkan. Hotel Bulevar imao je veliku pozorišnu binu s galerijom i veliku salu za koncerte.
Hotel Grčka kraljica sazidan je 1867.godine u Knez Mihailovoj ulici, pod nazivom Despotov han, a na istom mestu bio je restoran Plavi Jadran, danas ponovo pod nazivom Grčka kraljica.
Hotel London podignut je 1873.godine na uglu današnjih ulica Kralja Milana i Kneza Miloša. Stalni gosti Hotela bili su poslanici koji su tu odsedali za vreme zasedanja Skupštine. Po Hotelu je i ceo kraj dobio naziv “kod Lon-dona”.
Na vrhu Savskog stepeništa, Velikih stepenica u to vreme, sazidan je hotel Nacional, a na Savskpm prista-ništu hotel Kragujevac. Od 1884. do 1890.godine sazidani su hoteli Petrovgrad, Solun i Orijent, u blizini Železničke stanice.
Na Trgu Dimitrija Tucovića sazidan je hotel Slavija, a na Trgu Republike Kolarac.
Hotel Balkan sagrađen je na Terazijama 1860.godine. Jedan od prvih vlasnika bio je Golub Janić, a njegova udovica Bosiljka poklonila je pred smrt celu zgradu Srpskoj kraljevskoj akademiji, uz uslov da od zarade Hotela bude osnovan Fond za školovanje dece. Stari hotel Balkan srušen je 1935, a na istom mestu sagrađen je novi, pod istim nazivom.
Hotel Pariz na Terazijama sagrađen je između 1866. i 1869.godine uz današnji hotel Kasinu, gde je sada ulaz u Bezistan. Pariz je imao 35 soba s parnim grejanjem, restoran, kafanu, bioskopsku salu, salone i baštu. Srušen je 1948.godine.
Na kraju prošlog veka i na početku XX veka izgrađeni su hoteli Moskva na Terazijama, Imperijal u Vasinoj i Bristol u Karađorđevoj ulici.
Prve kafane sagrađene su na Varoš-kapiji i u Savamali, sredinom XIX veka. Jedna od njih nastala je u zgradi sagrađenoj još 1820. koju je podigao trgovac Naum Ičko, a od njega je kupio knez Miloš 1825.godine i poklonio je svom doktoru Ećim -Tomi, po kome je kafana dobila prvi naziv: Ećim -Tomina.
To je bila današnja kafana ? (Znak pitanja) koja od 1878.godine nosi naziv Kod pastira, u vreme kada je njen vlasnik bio Bogosav Ivković. Ova kafana, u današnjoj ulici Kralja Petra, prekoputa Saborne crkve, pod novim vlasnikom Ivanom Pavlovićem 1892.godine dobija nov naziv zbog lokacije Kod Saborne crkve. Prota Novica Lazarević zaprepašćen novim nazivom kafane, obratio se mitropolitu srpskom, vladici Inokentiju posle čega je usledila i tužba policiji i zabrana svim sveštenicima i crkvenom osoblju da posećuju kafanu čiji je naziv protumačen kao svetogrđe. Vlasnik Ivan Pavlović skinuo je natpis, a posle bezuspešnog traženja novog naziva odredio je da se postavi firma s nacrtanim znakom pitanja, koja postoji i danas.
Kafana Zeleni venac ima čast da je po njoj nazvan čitav beogradski kraj i danas jedna od najvećih pijaca. Kuću u kojoj je bila kafana izgradio je 1840. Stojan Simić. Prvi zakupac bila je Nemica koja je 1838.godine krenula za Srbiju, udovica Herman, čiji je muž na putu umro. Kada je preuzela kafanu gospođa Herman nije istakla natpis već je iznad ulaza postavila venac od zelenog lima, po čemu je kafana i dobila naziv. Da zbog izgradnje autobuske okretnice zgrada nije srušena šezdesetih godina dvadesetog veka, imali bismo priliku da i danas uživamo u jednoj od najstarijih beogradskih kafana.
Tri šešira, najstarija skadarlijska kafana iz 1864.godine, nikada nije promenila naziv, a dobila ga je u nasleđe. U toj kući prethodno je postojala radionica za izradu šešira, vlasnika Dimovića, koji je umesto firme na plehanoj tabli nacrtao samo tri šešira. Radionicu je zamenila kafana, ali kako tabla nije uklonjena, do danas je ostao naziv Tri šešira.
Kafana Dardaneli nalazila se na mestu današnjeg Narodnog muzeja na Trgu Republike još od 1855. Prvi vlasnik Arif-beg iz Užica prodao je 1862.godine Kosti Ivkoviću, a zatim je u zakup uzeo Mita Ristic. Posle izgradnje Narodnog pozorišta 1869.godine kafana Dardaneli postala je stecište glumaca, književnika, novinara, slikara. Pročelje i bašta Kafane bili su okrenuti ka spomeniku knezu Mihailu. Kafana Dardaneli srušena je 1901.godine.
Kafana Kolarac, sagrađena sedamdesetih godina XIX veka, nalazila se na početku Makedonske ulice ka Trgu Republike, u kompleksu zgrada koje su pripadale lliji Milosavljeviću, rodom iz Kolara. Na tadašnjem Pozorišnom trgu kafana Kolarac okupljala je političare, oficire i državne činovnike, tu su organizovani i balovi, ali i zavere. Pretpostavlja se da je zavera u Kolarcu prethodila ubistvu kralja Aleksandra Obrenovića i Drage Mašin. Kafana Kolarac srušena je tokom nemačkog bombardovanja Beograda 6. aprila 1941.godine.
Kafana Albanija podignuta je četrdesetih godina XIX veka, posle proglašenja Srbije kneževinom, na mestu gde se i danas nalazi palata Albanija, dugo najveća zgrada u Beogradu. Stara kafana, ispred koje su stajali fijakeri, bila je poznata po satu kod koga su zakazivani poslovni, ali i Ijubavni sastanci. Kafana Albanija i časovnik ispred nje srušeni su tridesetih godina XX veka.
Kafana Kod dva bela goluba ili Dva bela goluba, kako su je takođe nazivali, postojala je od 1840.godine na uglu današnjih ulica Hilandarske i Svetogorske. Naziv kafane ostao je od prethodne firme istog vlasnika, Jovana Kujundžića, koji je bio krojač i iznad radnje imao tablu s dva nacrtana goluba i makazama. Kada je Kujundžićeva porodica prodala imanje Zanatskoj komori za podizanje Zanatskog doma uslov je bio da na novoj zgradi bude i figura dva bela goluba. Zanatlije su reč održale, a kasnije je Zanatski dom predat u nadležnost Radio Beogradu. Kafana kod Dva bela goluba srušena je 1903.godine., a za pokolenja nije ostavljen ni njen znamen. Nova kafana Dva bela goluba danas postoji na početku Skadarlije.
Beograd može da se pohvali da je nekada imao najviše “zlatnih” kafana, bar kada je reč o njihovim nazivima: Zlatni grozd, Zlatna lađa, Zlatni šaran, Zlatni tučak, Zlatno burence, Zlatni anđeo, Zlatna slavina, Zlatni bokal, Zlatni konj, Zlatni krst (danas Dušanov grad).
Prvi most u Beogradu izgrađen je još u vreme Rimljana, ali nema podataka da li je to bio drveni ili pontonski most. Prvi most čije je postojanje dokumentovano zabeleženo 1596.godine, a napravljen je od 45 čamaca sastavljenih kod ušća Save u Dunav. Za vreme rata Austrije i Turske 1663. na Dunavu je napravljen pontonski most od 77, a na Savi od 36 delova (pontona).
Železnički most, prvi koji je spojio Beograd sa suprotnom obalom, građen je od 1882.godine do 1884.godine, kada je, 20. avgusta, prvi voz iz novoizgrađene Beogradske železničke stanice prešao Savu na putu ka Beču. Taj most srušen je u Prvom svetskom ratu, ali je kasnije bio rekonstruisan.
Na mestu današnjeg mosta iz Brankove ulice ka Novom Beogradu izgrađen je lančani most, svečano otvoren 16. decembra 1934.godine. Izgradnja mosta Aleksandra Prvog Karađorđevića počela je 1930.godine. Četvorogodišnju izgradnju pratili su mnogi problemi - radnicima plate nisu stizale na vreme, kasnila je isporuka delova, vlasnicima kuća u Karađorđevoj ulici nije isplaćena nadoknada za zemljište i zgrade koje su se nalazile na mestu budućih.